Επανέρχεται η μητέρα των τριών παιδιών στην Πάτρα: “Αν χρειαστεί, θα πάω σε ψυχίατρο για το σύνδρομο Μινχάουζεν”

“Παγωμένο” παρακολουθεί το πανελλήνιο την πρωτοφανή για τα ελληνικά χρονικά υπόθεση του θανάτου και των τριών παιδιών μιας οικογένειας στην Πάτρα, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Οι γονείς των τριών αδικοχαμένων κοριτσιών, Μάνος Δασκαλάκης και Ρούλα Πισπιρίγκου, παραχώρησαν συνέντευξη το μεσημέρι της Τετάρτης στην εκπομπή “Αλήθειες με τη Ζήνα”, στην οποία μίλησαν για τον πόνο που βιώνουν μετά τον τραγικό χαμό των παιδιών τους, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες “έφυγαν” η Μαλένα, η Ιριδα και η Τζωρτζίνα, αλλά και για όλα όσα λέγονται ή γράφονται -κυρίως στο διαδίκτυο- και τους θέλουν να κρύβονται εκείνοι πίσω από τους θανάτους.

“Κανείς δεν ξέρει τι περνά στο σπίτι του ο άλλος“, ανέφερε ο Μάνος Δασκαλάκης αρχικά και πρόσθεσε: “Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό, έφυγε η Μαλένα, η Ρούλα ήταν σε άσχημη κατάσταση και η Τζωρτζίνα της έλεγε “κοίτα μας, με τον μπαμπά δεν κλαίμε””.

“Εφυγε η Μαλενίτσα, υπήρχε όμως η Τζωρτζινούλα πίσω”, πρόσθεσε η Ρούλα Πισπιρίγκου.

“Μας ρωτούν πώς μπορέσατε να συνεχίσετε… Μα γιατί να σταματήσει η ζωή όταν είχαμε πίσω άλλο παιδί; Δεν μας αφήνουν να θρηνήσουμε, κοιτάμε να διαχειριστούμε αυτή την κατάσταση και όχι τα παιδιά αυτά που έφυγαν”, πρόσθεσε ο πατέρας.

“Θα πάω σε ψυχίατρο αν χρειαστεί γαι το σύνδρομο Μινχάουζεν”

Η εφημερίδα Πελοπόννησος φέρνει σήμερα στο φως έναν αποκαλυπτικό διάλογο που είχε η μητέρα των κοριτσιών, Ρούλα Πισπιρίγκου με δημοσιογράφο, στο facebook, την ώρα που προβαλόταν η συνέντευξη στο Star.

Στα μηνύματα η τραγική μητέρα αναφέρεται και στο σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου και τα σενάρια που διακινούνται ότι η ίδια πάσχει από αυτό, Τονίζει δε, πως αν χρειαστεί, θα δεχθεί να εξεταστεί και από ψυχίατρο για το σύνδρομο Μινχάουζεν.

Ο διάλογος της μητέρας των τριών με παιδιών με τον δημοσιογράφο:

Δημ.: Γιατί πιστεύεις ότι κάποιοι λένε… η μάνα η φόνισσα και άλλα τέτοια;

Ρούλα Π.: “Γιατί είναι καχύποπτοι”!

Δημ.: Και για ποιο λόγο δεν λένε π.χ, ο Μάνος;

Ρούλα Π.: Γιατί οι δημοσιογράφοι δίνουν έμφαση σε μένα.

Δημ. : Οι δημοσιογράφοι μπορεί να έχουν πηγές. Δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους.

Ρούλα Π.: Εγώ ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα.

Δημ. Ναι, αλλά καταλαβαίνεις. Κυκλοφορούν και σενάρια.

Ρούλα Π.: Ναι, καταλαβαίνω, Αλλά κατάλαβε κι εσύ τη θέση μου. Αν σου έλεγαν για τη μάνα σου τι θα απαντούσες;

Δημ: Θα έπεφτα από τα σύννεφα. Αλλά τους φαίνεται τόσο περίεργο όλο αυτό. Και οι γιατροί δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Υπάρχει δε και το σενάριο με το σύνδρομο Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου.

Ρούλα Π.: Μάλιστα. Οταν έρθει η ώρα θα αποδειχθεί και αυτό.

Δημ. Οτι δηλαδή κάποιο άτομο μπορεί να πάσχει από αυτό; Πώς θα αποδειχθεί αυτό;

Ρούλα Π.: Αυτά δεν τα ξέρω. Πιθανόν από εξετάσεις ψυχιάτρων. Ούτε αυτοί θα ξέρουν;

Δημ.: Φυσικά και θα ξέρουν. Αν σου ζητηθεί, θα πας και σε ψυχίατρο;

Ρούλα Π. Φυσικά. Φυσικά και θα πάω.

Τι είναι το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου

Το σύνδρομο Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου (Munchausen syndrome by proxy) είναι μία κλινική διαταραχή, στην οποία ένας φροντιστής προκαλεί τεχνητά μία ασθένεια ή τραυματισμό σε ένα άτομο υπό τη φροντίδα του, όπως ένα παιδί, ένας ηλικιωμένος ενήλικας ή ένα άτομο με αναπηρία.

Έχει παρατηρηθεί τις περισσότερες φορές στην ακραία του μορφή, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της 34χρόνης μητέρας από την Αμερική, η οποία υπέβαλε τον 8 χρονο γιο της σε 13 επεμβάσεις χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, προκαλώντας του τεχνητές μολύνσεις και αδυναμία, και πείθοντας ακόμα και το δικαστήριο να αποκλείσει τον πατέρα από το να βλέπει το παιδί, κόβοντας έτσι κάθε ελπίδα σωτηρίας του ανηλίκου. Χρειάστηκαν χρόνια έως ότου το ιατρικό προσωπικό καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά, και ότι δεν υπάρχουν συμπτώματα έως ότου ειδοποιηθούν οι αρχές, και συλληφθεί η μητέρα.

Επομένως, η διαταραχή είναι μια μορφή κακοποίησης παιδιών ή ηλικιωμένων. Από τη συγκεκριμένη διαταραχή εμπνεύστηκε το γνωστό βιβλίο Αιχμηρά Αντικείμενα η Τζούλιαν Φλιν (Sharp Objects), στο οποίο βασίστηκε αργότερα και η ομότιτλη τηλεοπτική σειρά. Πρόκειται για μια ψυχοπαθολογία, η οποία είναι επικίνδυνη, καθώς οι αποδέκτες αυτής της νοσηρής φροντίδας μπορεί να οδηγηθούν και στο θάνατο.

Ο φροντιστής εισάγει στον οργανισμού του θύματος ουσίες ή χρησιμοποιεί πρακτικές (πχ κλύσματα), με στόχο να επιφέρει ασθένεια τεχνητά στο θύμα. Το σύνδρομο αυτό, στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5), αναφέρεται στην πρόκληση ή επινόηση νόσου από τον γονέα.

Η συγκεκριμένη διαταραχή, αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις δολοφονική απόπειρα, καθώς πολλές φορές τα θύματα δηλητηριάζονται σταδιακά και υποκύπτουν (όπως στην περίπτωση του βρέφους που έχασε τη ζωή του από υπερνατριαιμία), ενδιαφέρει πέρα από την ψυχιατρική επιστήμη, και την εγκληματολογία, καθώς, πολλές φορές όπως έχει αποδειχτεί, είναι φοβερά δύσκολο να γίνει η διάγνωση της διαταραχής ή είναι πολύ αργά καθώς το θύμα έχει φτάσει σε επικίνδυνο σημείο για την ζωή του και για την ψυχική του υγεία.

Η διαταραχή αυτή αφορά ως επί το πλείστον μητέρες (75%), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις εμπλέκονται σιωπηρά και αλλά μέλη της οικογένειας ως ηθικοί αυτουργοί. Η διαταραχή αυτή, όσο ξένη και να μας φαίνεται από την ελληνική πραγματικότητα, έχει κάποιες απολήξεις οι οποίες αφορούν πληθυσμό με κάποιου είδους αναπηρία, ή νοητική υστέρηση. Η παραμέληση ή η κακομεταχείριση ενός τέτοιου ανθρώπου ή ακόμα και ενός ηλικιωμένου θα πρέπει να διερευνάται εις βάθος.

Συνήθως οι γονείς με την διαταραχή έχουν και οι ίδιοι το σύνδρομο και στην πρώτη του μορφή (χρήση παθολογίας ή συμπτωμάτων για τους ίδιους, την οποία προβάλουν και στο παιδί).