«Μητέρα», «Μαμά», «Μάνα»: Τρεις λέξεις, μια μοναδική έννοια

Μητέρα, μια λέξη φορτισμένη με πολλές σημασίες, χρώματα και συναισθήματα. Ακόμη κι αν η έννοια αυτή ταρακουνιέται ανά διαστήματα από εντάσεις, ενστάσεις και αποστάσεις, η σημασία και η δύναμή της δεν αλλάζει ποτέ.

Μητέρα είναι η γυναίκα που σε γεννάει, που σε μεγαλώνει, εκείνη που σου δίνει ζωή, αλλά πολύ περισσότερο, είναι εκείνη που δίνει τη ζωή της για εσένα. Είναι εκείνη η γυναίκα που μπορεί να σε γεννήσει ή και όχι, είναι εκείνο το άτομο που συμβολίζει την αγάπη, την ηρεμία αλλά και την ασφάλεια. Μπορεί το ταξίδι κατά τη διάρκεια της μητρότητας να είναι η πιο σκληρή δουλειά του κόσμου, όμως είναι παράλληλα και η πιο ιερή.

H Γιορτή της Μητέρας, διεθνώς, γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου κάθε χρόνο. Μια γιορτή που έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους, αν και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η μάνα διαφέρει ανάλογα με τις περιοχές, τα κράτη, τις ηπείρους και τα ήθη. Σίγουρα, πάντως, η μεσογειακή μάνα είναι αυτή που δημιουργεί και την πιο χαρακτηριστική φιγούρα απόλυτης αγάπης και εξονυχιστικού κοντρόλ στα πάντα.

Μητέρα είναι εκείνη που μαθαίνει στο παιδί της να προσπαθεί, να μην τα παρατάει, να αγωνίζεται, να είναι ανεξάρτητο. Μητέρα είναι εκείνη που πνίγει το δάκρυ της για να μη σε στεναχωρήσει. Μητέρα είναι εκείνη που καταλαβαίνει τι σε απασχολεί χωρίς να της το πεις, που δε σε βλέπει ως λάθος και θεραπεύει με μια αγκαλιά της. Μητέρα είναι εκείνη που σου μαθαίνει να πετάς, για να βρεθείς εκεί που θες. Μητέρα είναι εκείνη που προσφέρει ανιδιοτελώς την αγάπη και τη στήριξή της χωρίς να γνωρίζει αποστάσεις, προδοσίες, εγωισμούς, διαφορετικότητα…

Μία από τις παλαιότερες γιορτές της μητέρας ήταν εκείνη των αρχαίων Ελλήνων, κάθε άνοιξη, αφιερωμένη στη θεά Ρέα, μητέρα των θεών, θεά της γονιμότητας, της μητρότητας και της γέννας.

Στην κατηγορία μαμάδες, προσθέστε και γιαγιάδες, πεθερές ακόμα και τις αδελφές (όλες οι γυναίκες της οικογένειας δικαιούνται αγάπη εκπροσωπώντας τη μητρότητα).

Η δουλειά της μάνας ποτέ δεν τελειώνει. Δέσμευση που διαρκεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο και συχνά με ελάχιστη ή καθόλου βοήθεια από άλλους.

Η λέξη «μαμά» που είναι παγκόσμια προέρχεται από τον πρώτο ήχο που αρθρώνει ένα μωρό: «μα».

Όλοι και παντού συμφωνούν ότι ένας είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις μία μαμά ευτυχισμένη: να την πάρεις αγκαζέ και να πάτε για ψώνια, και μετά ένα ωραίο γλυκό σε ένα καφέ.

Υπάρχουν πολλών ειδών μανάδων, εκείνες που μας γεννάνε, εκείνες που η φύση δεν τους επιτρέπει να γεννήσουν εύκολα, εκείνες που έγιναν μανάδες εξαιτίας ενός λάθος ή χωρίς την θέληση τους και εκείνες που γεννήθηκαν για να μην είναι ικανές να κουβαλήσουν αυτή την ιερή λέξη.

Η μητέρα είναι εκείνη που θα δώσει τα πάντα για το παιδί της, θα ανησυχήσει για εκείνο όσο κανείς άλλος. Θα είναι εκεί την πρώτη στιγμή που θα γεννηθεί, στην πρώτη του κουβέντα, στο πρώτο περπάτημα, την πρώτη μέρα στο σχολείο, στην πρώτη περίοδο του κοριτσιού, στο πρώτο ατύχημα του γιου, στις χαρές, στις λύπες, στα προβλήματα σε όλα θα είναι εκεί για να σου πει “πως μαζί θα τα καταφέρουμε τον κόσμο θα φέρω ανάποδα και θα το λύσουμε”. Θα έχει το άγχος εάν έφαγες, θα σε περιμένει από την έξοδο στον καναπέ και δεν θα κοιμάται μέχρι να γυρίσεις.

Μερικές φορές θεωρούμε ότι η μαμά μας είναι στην ζωή μας ως δεδομένο αλλά ποτέ δεν θα την ρωτήσουμε τι της αρέσει ή τι ήθελε να κάνει στην ζωή της πριν από εμάς, όλοι έχουμε όνειρα και εκείνη θα είναι το στήριγμα μας για πάντα.

Η σημερινή ημέρα όμως ας την αφιερώσουμε και στις μητέρες στην Ουκρανία που εδώ και δυόμιση μήνες γίνονται ασπίδα για τα παιδιά τους και προσπαθούν να τα προστατέψουν μέσα στον ορυμαγδό του πολέμου, μητέρες που παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς με τα παιδιά στην αγκαλιά τους, κι άλλες που πασχίζουν να επουλώσουν τις πληγές στα σώματα και στις ψυχές τους. Θα αντικρύσουμε, όμως, και μητέρες, οι οποίες θρηνούν για τα αδικοχαμένα παιδιά τους, για τη βέβηλη – με ευθύνη ανθρώπων – αφαίρεση της ζωής που εκείνες, χάριτι Θεού, τους είχαν προσφέρει.

Η μητέρα του Παύλου, του Ζακ, της Ελένης, της Ερατούς, της Γαρυφαλλιάς. Μητέρες που έβλεπαν τα ακατάστατα δωμάτια των παιδιών τους να βρίσκονται πλέον σε τάξη, με την αταξία να τους λείπει. Χαμόγελα κοριτσιών και γυναικών που έσβησαν από κάτι «λεβέντες» που αποφάσισαν με το «έτσι θέλω» να τους κόψουν το νήμα της ζωής.

Και εκείνη στην Πάτρα που έφερε τρία αγγελούδια στην ζωή και τα σκότωσε από την υπερβολική ζήλια για τον άντρα της. Σήμερα τα τρία κορίτσια θα της έκαναν μια ζωγραφιά ή θα της πήγαιναν ένα λουλούδι λέγοντας “Χρόνια πολλά μανούλα” όμως εκείνη είναι από τις γυναίκες που δεν γεννήθηκαν για να γίνουν μητέρες. Μόνο η δικαιοσύνη θα μιλήσει από εδώ και πέρα.

Κι ελπίζουμε όλες, αυτά τα μαθήματα που πήραμε, ανεπαίσθητα κι αδιόρατα να τα περάσουμε κι εμείς με τη σειρά μας όπου νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Όπως το έκαναν οι δικές μας μαμάδες, ανάμεσα στους δεκάδες ρόλους που καλούμαστε να αναλάβουμε, ανάμεσα σε κουβέντες σοβαρές που διακόπτονται από ένα «Έφαγες; Δεν τρως» ή ένα «Να προσέχεις». Φυσικά, οργανικά, μέσα από την ίδια τη ζωή. Τη ζωή που είναι γυναίκα, είναι μητέρα, είναι μαμά.

Της Έφης Φουκαράκη