Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης είναι καταδικασμένοι

Η μετάβαση στην εποχή της ηλεκτροκίνησης δεν είναι εύκολη και βλέπουμε οδηγούς να την αντιμετωπίζουν με δυσπιστία δικαίως ή άδικα. Είτε πάντως είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε τη δύση των κινητήρων εσωτερικής καύσης, είτε όχι, το δρομολόγιο τους από το απόγειο προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας φαίνεται πως είναι δεδομένο και δεν μπορεί να αλλάξει σε καμία περίπτωση.

Πολλές εταιρείες είχαν δώσει τα ρέστα τους τα προηγούμενα χρόνια έτσι ώστε να εξελίξουν συστήματα μείωσης των απαιτήσεων σε ορυκτά καύσιμα και όχι της πλήρους απαλλαγής τους.

Toyota και Honda είναι δύο μονάχα από αυτές που εξέλιξαν υβριδικά συστήματα που βοηθούν στη μειωμένη εκπομπή CO2 και δεν ασχολήθηκαν σε καμία περίπτωση με την ηλεκτροκίνηση. Αντιθέτως η Tesla έπιασε τον παλμό του αύριο, όπως και η Nissan που απέδειξε με το Leaf ότι μπορεί να περάσει στην παραγωγή ένα αυτοκίνητο που κινείται αποκλειστικά με ηλεκτρική ενέργεια. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν οι χώρες ήταν ανεξάρτητες στο θέμα της αυτοκίνησης ή γενικότερα στο θέμα του εμπορίου.

Η Ινδία για παράδειγμα είναι μία περίπτωση με τεράστια αγορά και εγχώρια παραγωγή με τα Tata και Mahindra να κινούν τα νήματα. Η μεγάλη χώρα θα μπορούσε να τηρήσει τους δικούς της κανόνες, ενώ και η Ρωσία για άλλους λόγους τείνει να αυτόαποκλειστεί από τις υπόλοιπες αγορές. Για να το θέσουμε ωμά τον απόλυτο έλεγχο έχουν οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Κίνα, η κάθε μία για ξεχωριστό λόγο.

Οι Κινέζοι έχουν τόσο μεγάλο μέγεθος όπου για να καταλάβετε οι νέες BMW απέκτησαν τη μεγάλη μάσκα μόνο και μόνο επειδή αυτή αρέσει στους Κινέζους. Στις ΗΠΑ χτυπά η καρδιά της παγκόσμιας αυτοκίνησης και από εκεί πηγάζουν όλες οι παγκόσμιες αποφάσεις, ενώ στην Ευρώπη γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να αντιστραφεί το κλίμα και η επιβάρυνση στο περιβάλλον.

Όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν αποφανθεί πως σύντομα οι κινητήρες εσωτερικής καύσης θα πρέπει να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους σε όλες τους τις μορφές. Ακόμη και οι λύσεις με καύση υδρογόνου, αιθανόλης και βιοαιθανόλης είναι υποκατάστατα για χώρες λιγότερο ανεπτυγμένες που θα αργήσουν να αποδεχθούν την ηλεκτροκίνηση. Ο εχθρός -όπως αποφάνθηκε το συμβούλιο μηχανολόγων μηχανικών της Γερμανίας– είναι όλα τα ορυκτά καύσιμα και όχι μονάχα η εκπομπή CO2. Τόσο γιατί είναι θέμα χρόνου η εξάντληση τους, όσο και γιατί όλα τα παράγωγα τους επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα. Εκτός αυτού οι κινητήρες εσωτερικής καύσης επιβαρύνουν και κατά την κατασκευή τους, ενώ συνοδεύονται και από μεγάλο οικονομικό κόστος. Οι καταλύτες, τα φίλτρα μικροσωματιδίων και ένα σωρό άλλα ανταλλακτικά αποτελούν συνολικό τροχοπέδη για την επιβίωση των κινητήρων εσωτερικής καύσης.

Είναι θέμα χρόνου επομένως να λάβουν τέλος από τη γκάμα των περισσότερων εταιρειών (2030 με 2035 για τις περισσότερες μάρκες) και στη συνέχεια να πάρουν και τα παλαιότερα μοντέλα το δρόμο για την ανακύκλωση.