Διάνα Βουτυράκου: “Θεωρώ ότι η τεχνολογία και η πολιτική θα πρέπει να έχουν ένα αριστερό ιδεολογικό πρόσημο – Δεν είμαι τυχαία στο ΣΥΡΙΖΑ”

Στο studio του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού Planet Webradio φιλοξενήθηκε σήμερα Πέμπτη (18/05), η υποψήφια βουλευτής στη Δυτική Αττική με τον ΣΥΡΙΖΑ Διάνα Βουτυράκου, που παραχώρησε μια συνέντευξη διαφορετικού πολιτικού χαρακτήρα στον δημοσιογράφο Αναστάση Ατζάμπο.

“Είμαστε οι Έλληνες papers collectors; Πως αντέδρασες με όλη αυτή την ιστορία της αριστείας που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομα σου; Πως θα μπορέσει ένας νέος στην Ελλάδα να πάρει το gap year;”

Χάρηκα πολύ που αποτέλεσα την αφορμή για να ανοίξει αυτή η συζήτηση, του τι ορίζουμε αριστεία.

Η ιδρύτρια της φοιτητικής ΜΚΟ Unique Minds και καθηγήτρια ρομποτικής, μίλησε για την διαφορά εργασιακής φιλοσοφίας που έχουν οι νέοι στο εξωτερικό και την Ελλάδα, για το ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος παραγωγικός τομέας που θα μπορούσε να αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα της χώρας μας σε επίπεδο ανάπτυξης, εξήγησε ότι πιστεύει πως η νεολαία χρειάζεται μία αριστερή εκπροσώπηση ώστε να έρθουν αλλαγές και φυσικά τους λόγους που επέλεξε να κατέβει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

• Μπορεί ένας νέος βουλευτής στην ελληνική βουλή να καταφέρει να κερδίσει πράγματα για τους υπόλοιπους νέους;

Είμαστε μια γενιά που δεν έχει εκπροσωπηθεί στην βουλή και μια γενιά που έχει γαλουχηθεί μέσα σε κρίσεις που μας έχουν διαμορφώσει. Πρέπει αρχικά να ακουστεί η φωνή μας και αυτό δεν θα το καταφέρουμε αν δεν βάλουμε κάποια μέλη της νέας γενιάς στην Βουλή. Εγώ έχω προτεραιότητα να τονίσω τα θέματα των νέων και αυτό το κάνω ήδη μέσα απο το Think Tank του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μου έχει δώσει την εντύπωση ότι είναι ένα κόμμα που ακούει αυτά που του λέμε και που τα λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του και φαίνεται από το πρόγραμμα του.

• Περίμενες την πρόταση να είσαι υποψήφια;

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, κυρίως σε βραβεύσεις από την ρομποτική έχω βρεθεί πάρα πολλές φορές σε συζητήσεις με πολιτικούς από διάφορα κόμματα, επειδή είμαστε στην ομάδα του Αλέξη Τσίπρα φανταζόμουν ότι μπορεί να έρθει, όταν ήρθε ωστόσο το πήρα πολύ περίεργα γιατί εγώ έχω μια ζωή και μια καριέρα η οποία δεν είναι και στην Ελλάδα. Αν δεν ήμουν τόσο πεισματάρα και τόσο δυναμική μετά τα όσα άκουγα από τους υπολοίπους, νομίζω ότι θα είχα αποθαρρυνθεί αλλά κάπου πείσμωσα και είπα οχι, θα βγω μπροστά.

• Είσαι τυχαία στον ΣΥΡΙΖΑ ή συνειδητά; Αν είχε προηγηθεί πρόταση από άλλο κόμμα θα την απέρριπτες;

Εμένα όλα τα χρόνια με έχουν προσεγγίσει όλα τα κόμματα με διαφορετικές ιδεολογίες. Εγώ θεωρώ σημαντικό να θίξω ότι υπάρχουν ιδεολογίες όσο και αν θέλουμε να το ξεχάσουμε, δεν είμαστε παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας να λέμε ας πάρω σήμερα μεταγραφή σε αυτό το κόμμα, αύριο στο άλλο. Νομίζω ότι έχουμε τα πιστεύω μας και έχουμε τους αγώνες μας, που θέλουμε να δώσουμε. Εγώ συνειδητά θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα γιατί θέλω να δώσω πίσω τα εφόδια που πήρα απο το δημόσιο σχολείο μου, απο το δημόσιο Πανεπιστήμιο μου. Δεν θα συστρατευόμουν ποτέ με ένα κόμμα το οποίο δεν μοιράζεται αυτές τις αξίες που έχω εγώ για το δημόσιο σύστημα να απολαμβάνει ένας πολίτης σε μια κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που είμαι εδώ, θεωρώ ότι και η τεχνολογία και η πολιτική θα πρέπει να έχουν ένα αριστερό ιδεολογικό πρόσημο και γι’αυτό συμπορεύομαι με τον ΣΥΡΙΖΑ.

• Πως αντέδρασες με όλη αυτή την ιστορία της αριστείας που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομα σου;

Αρχικά όταν έγινε η πρώτη συζήτηση σε κάποιο κανάλι και συνδέθηκε το όνομα μου με την αριστεία ήμουν στο αεροπλάνο για Μόναχο και ανοίγω το κινητό και βλέπω τα μηνύματα. Χάρηκα πολύ που αποτέλεσα την αφορμή για να ανοίξει αυτή η συζήτηση τι ορίζουμε αριστεία γιατί έχω κουραστεί όλα αυτά τα χρόνια για τα πρότυπα που θέλουν να προβάλουνε, αντί να προβάλουν υγιή πρότυπα στον κόσμο στο τι θέλει να γίνει. Θα έπρεπε να θέλεις να γίνεις ένας ενεργός πολίτης και να έχεις μια κοινωνική συνεισφορά. Το να προωθούμε άτομα που έχουν πετύχει πράγματα στον τομέα τους αλλά για τον εαυτό τους εμένα πάντα με έβρισκε αντίθετη.

• Η Δυτική Αττική επελέγη να κατέβεις υποψήφια γιατί δουλεύεις και στην Μαγούλα ή είναι κάτι βαθύτερο;

Είναι ένα σύνολο πολλών πραγμάτων. Σίγουρα το ότι εργάζομαι στην Μαγούλα οπότε περνάω ένα μέρος του χρόνου μου στην Δυτική Αττική με έκανε να γνωρίσω ανθρώπους και προβλήματα του τόπου. Είναι μια ιστορία που μ’αρέσει να την λέω. Όταν έγιναν οι πλημμύρες στην Μάνδρα και βοηθήσαμε παιδιά να διαλέξουν σχολές, ένιωσα λες και έχουμε πάει επίσκεψη σε νησιά στην άγονη γραμμή, νησιά μακριά από κεντρικές πόλεις γιατί είχαν τις ίδιες απορίες και την ίδια έλλειψη ενημέρωσης είχαν οι μαθητές εκεί.

Εγώ συγκλονίστηκα που μαθητές στην Αττική, εμφανίζουν τόσο δύο διαφορετικές ταχύτητες σε σχέση με άλλα πιο κεντρικά σημεία της Αττικής. Εμένα η αίσθηση που έχω για την ισότητα και της ευκαιρίες με έκανα να πω, εδώ κάτι πρέπει να αλλάξει.

• Ποια είναι τα 3 πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν εδώ στην Δυτική Αττική προς όφελος των νέων της περιοχής μας;

Το πρώτο έχει να κάνει με τους νέους μαθητές. Υπηρεσίες ακαδημαικού προσανατολισμού, να καταλάβουν τα παιδιά, να αποκτήσουν στόχους, τι θέλω να κάνω, τι ευκαιρία θα μου δώσει το καθένα.

Το δεύτερο το συνειδητοποίησα μιλώντας με πολλούς νέους εδώ, οι περισσότεροι νέοι στην Δυτική Αττική έχουν όνειρα να φύγουν από την περιοχή. Μου λένε θα περάσω Πανεπιστήμιο και θα μετακομίσω στο κέντρο. Νομίζω ότι πρέπει να αναβαθμίσουμε την περιοχή σε σημείο όπου ένας νέος θα έχει κίνητρα και να θέλει να παραμείνει εδώ. Με ευκαιρίες διασκέδασης, με ευκαιρίες πολιτισμού.

Το τελευταίο που σίγουρα πρέπει να γίνει είναι να διασφαλίσουμε ότι η περιοχή που έχει μια βιομηχανική δύναμη με κάποιες θέσεις εργασίας, θα δίνουν τα κίνητρα σε έναν άνθρωπο να θέλει να απορροφηθεί σε αυτές. Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπής μισθός, αξιοπρεπή ωράρια.

• Ο αξιοπρεπής μισθός είναι ο βασικός μισθός;

Όχι. Σίγουρα δεν είναι ο βασικός μισθός, ούτε αυτός που έχουμε τώρα αλλά και γενικά.

Συχνά ακούω να κατηγορούν την γενιά μου ότι είμαστε αδρανείς, η γενιά του καναπέ.

Νομίζω ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί αυτή η γενιά τι έχει περάσει.

Μια γενιά που έφτασε 15 χρονών, τους λένε παιδιά υπάρχει κρίση, δεν φτάνει να μπείτε απλά σε μια σχολή θα πρέπει να γεμίσετε το βιογραφικό σας και είχαμε μια συνεχή πίεση και ανασφάλεια, δουλεύοντας παράλληλα με τις σπουδές μας.

Είδα μια δήλωση του Πρωθυπουργού που έλεγε θα προτείνω σε έναν νέο άνθρωπο πριν μπει στην πολιτική να μαζέψει μερικά ένσημα και να δουλέψει, ναι αλλά πλέον ο μέσος νέος δουλεύει απο τα 18 του χρόνια και εδώ στην Δυτική Αττική έχω καταλάβει ότι πολλοί δουλεύουν και ακόμα νωρίτερα για να στηρίξουν τις οικογένειες τους.

• Υπάρχει μια άποψη στο εξωτερικό για εμάς τους Έλληνες, ότι είμαστε papers collectors. Ότι μένουμε σε αυτό το κυνήγι να μαζέψουμε συνεχώς περισσότερα εφόδια για να γεμίσουμε το βιογραφικό μας. Ισχύει;

Ισχύει. Αυτό που δεν ισχύει και είναι σημαντικό να ακουστεί είναι ότι ξέρουν πως οι Έλληνες δουλεύουν πάρα πολύ. Το λένε και οι μελέτες ότι οι Έλληνες είμαστε από τις χώρες που έχουμε τον μεγαλύτερο μέσο όρο εργασίας. Στο εξωτερικό δεν έχουν αυτό το ανελέητο κυνήγι του γεμίζω το βιογραφικό μου με πράγματα. Στην Ελλάδα κοιτάμε και χωρίς ουσία πολλές φορές, να βάλουμε ακόμα ένα χαρτί για να είμαι ανταγωνιστικός. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου στο εξωτερικό όλα τα χρόνια που εργάζομαι λένε ωραία έγινα 18, θα πάρω ένα gap year να δω τι θέλω από την ζωή μου, να κάνω ταξίδια και εγώ τους αντιμετώπιζα πάντα, μα καλά θα έχεις έναν χρόνο κενό στο βιογραφικό σου χωρίς να έχεις τίποτα; Και με κοιτάζανε και μου λέγανε ναι φυσικά αλλιώς πότε θα τα κάνω, αν δεν τα κάνω τώρα; Κάτι πολύ διαφορετικό σε νοοτροπία. Μου άλλαξε και την δική μου νοοτροπία όλο αυτό.

Το άλλο πολύ διαφορετικό σε νοοτροπία, είναι πως ενώ εμείς στην Ελλάδα παλεύουμε όλη μας την ζωή για να πείσουμε στο μέλλον έναν εργοδότη να μας προσλάβει, στο εξωτερικό τουλάχιστον στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη είναι δύο οι συνεντεύξεις. Την μια στην κάνει ο εργοδότης και την άλλη του την κάνεις εσύ, γιατί πρέπει και αυτός να σε πείσει ότι στη δουλειά την οποία πάει να σε προσλάβει αξίζει να είσαι εκεί. Ρωτάς τι συνθήκες εργασίας έχετε, πόσες ώρες, τι remote work και τι δια ζώσης.

Εμένα μου έκανε τόση εντύπωση στην αρχή.

Έλεγα ρε παιδιά εγώ θα τον ρωτήσω γιατί να με προσλάβει;

Οι άλλοι το θεωρούσαν αυτονόητο. Φυσικά και αυτός πρέπει να σε πείσει ότι αξίζει να βρίσκεσαι εκεί γιατί του αφιερώνεις παραγωγικές σου ώρες. Πράγματα εργασιακής κουλτούρας που στην Ελλάδα μας φαντάζουν επιστημονική φαντασία.

• Πως θα μπορέσει ένας νέος στην Ελλάδα να πάρει το gap year, όταν γυρνάει στο σπίτι και βλέπει τον πατέρα και την μάνα του να έχουν ανοίξει τον λογαριασμό του ρεύματος που είναι 4-5 φορές μεγαλύτερος και να έχουν ψυχολογικά καταρρεύσει;

Όπως είναι οι συνθήκες δεν μπορεί. Το θέμα είναι να ξέρουμε ότι αυτό που ζούμε δεν είναι κανονικότητα. Αυτό προσπαθώ να εξηγώ στους νέους καθημερινά ότι ωραία, υπάρχουν δυσμενείς συνθήκες αλλά δεν είναι έτσι που θα πρέπει να ζούμε και θα πρέπει να παλεύουμε για το φυσιολογικό.

Να μην νομίζουμε ότι δεν γίνεται. Θα πρέπει να χτίσουμε το κοινωνικό κράτος που δεν έχουμε, δεν γίνεται αλλιώς να λυθεί. Θα γίνει αν όλοι μας παλέψουμε να νικήσουμε. Κοινωνικό κράτος δεν είναι το να δώσουμε επίδομα.

• Ποιες είναι οι δυνατότητες της Ελλάδας να δώσει κίνητρα για να υπάρξουν κέντρα έρευνας και ανάπτυξης (RnD); Υπάρχουν τα χρήματα για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο;

Ίσως πρέπει να διαχωρίσουμε την έρευνα γιατί αν μιλάμε για έρευνα που σχετίζεται με την βαριά βιομηχανία εκεί ναι δεν υπάρχουν υποδομές ίσως. Υπάρχει η έρευνα και σε πάρα πολλούς τομείς που δεν απαιτούν μεγάλο κεφάλαιο για να γίνουν. Το απλό παράδειγμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φτιάξει το ΕΛΙΔΕΚ -και εν μέσω μνημονίων- το οποίο πλήρωνε τα δημόσια ιδρύματα. Τώρα έχουμε το παράδοξο ότι ο ερευνητής δεν πληρώνεται και καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει στην έρευνα αυτό.

Το μεγάλο στοίχημα είναι τι συμμετοχή θα έχει το κράτος στην έρευνα. Μην ξεχνάμε ότι το κράτος έχει και άμεσο όφελος από μια έρευνα. Στο εξωτερικό το έχουμε καταφέρει αυτό. Τα κράτη χρηματοδοτούν την έρευνα στα δημόσια ερευνητικά κέντρα και στα δημόσια Πανεπιστήμια και έχουν μετά όφελος από αυτή.

Δεν λέω να γίνει έρευνα για να γίνει έρευνα. Να γίνει έρευνα για την κοινωνία και νομίζω ότι μπορεί να αντισταθμίσει αυτό το κόστος για να επενδύσει το κράτος σε αυτό.

• Που θα μπορούσαμε να επενδύσουμε για έρευνα στην χώρα μας -με τα δεδομένα του σήμερα- έτσι ώστε άμεσα την πάρουμε ως εργαλείο στα χέρια μας και να μπορέσουμε να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας;

Λογισμικά. Έξυπνα λογισμικά. Είναι κάτι που απαιτεί μικρό κόστος για να ξεκινήσει, είναι κάτι που έχουμε το ανθρώπινο δυναμικό γιατί τα Πανεπιστήμια μας ΄και φαίνεται αυτό από τις κατατάξεις σου δίνουν εξαιρετική τεχνογνωσία στο κομμάτι αυτό.

Ανάπτυξη λογισμικού για αυτοματοποίηση υπηρεσιών, ανάπτυξη λογισμικού που μπορεί να ενσωματωθεί οπουδήποτε. Από ρομπότ μέχρι κάποια καθημερινή εργασία. Είναι μικρό το κόστος, δεν απαιτεί υποδομές και έχουμε δει ανά τα χρόνια, βέβαια ιδιωτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα που εξαγοράστηκαν από κολοσσούς στο εξωτερικό όπως η Speech to text. Νομίζω ότι εκεί θα έπρεπε να εστιάσουμε και να επενδύσουμε.

• Θα έπρεπε πιστεύεις να εστιάσουμε το σύνολο της εκπαίδευσης ώστε τα παιδιά μας να πάνε προς τα εκεί; Θα είναι αυτό το παραγωγικό μοντέλο της επόμενης ημέρας για τους νέους;

Ιδεολογικά διαφωνώ λίγο να σπρώχνουμε κάποιον εκεί που θεωρούμε ότι θα έχει δουλειές μόνο, γιατί θεωρώ σε κάθε τομέα μπορείς να βρεις. Εγώ θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που δεν εκπαιδεύεται στην τεχνολογία -ειδικά νέος- θα έχει πρόβλημα μεγαλώνοντας γιατί οι δουλειές παντού θα απαιτούν γνώσεις τεχνολογίας. Ήδη στο εξωτερικό λένε ότι αυτός που δεν θα γνωρίζει προγραμματισμό το 2050 θα θεωρείται ότι σήμερα ένας αναλφάβητος άνθρωπος. Οπότε ασχέτων το που θα κατευθυνθεί ο νέος θα πρέπει μην αφήνει την τεχνολογία και τις δεξιότητες που καλλιεργεί.

Από την άλλη δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ότι θα χρειαστούμε και ανθρωπιστικές σπουδές. Θέλω να πω από το πιο απλό. Δουλεύω σε ένα ρομπότ για την εκπαίδευση.

Δεν θα χρειαστώ παιδαγωγό; Δεν θα χρειαστώ ψυχολόγο; Μόνη μου θα φτιάξω ένα ρομπότ χωρίς καμία γνώση τους πως θα αλληλεπιδρά με τους άλλους τομείς;

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ναι η τεχνολογία θα υπάρχει αλλά με μια διεπιστημονικότητα πλέον.

Ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ: