Τα τρία σενάρια για την δύσκολη επόμενη μέρα του Μακρόν και οι 6 αιτίες της αποτυχίας

Πολιτική παράλυση, αβεβαιότητα, αστάθεια… Αυτοί οι τίτλοι συνόδευαν τα ρεπορτάζ του εγχώριου και ευρωπαϊκού Τύπου για τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές. Η κατάσταση που διαμορφώνεται στη Γαλλία, μετά την αποτυχία της φιλελεύθερης παράταξης Μακρόν να κερδίσει την αυτοδυναμία, είναι πρωτόγνωρη για την Πέμπτη Δημοκρατία.

Ο κατακερματισμός της νέας γαλλικής Εθνοσυνέλευσης σε τρεις μεγάλες παρατάξεις -η μία εκ των οποίων είναι η Ακροδεξιά- και μικρότερες ομάδες προοιωνίζεται μια μακρά περίοδο αναζήτησης σταθερότητας σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη Γαλλία, αλλά και για την Ευρώπη. Η προεδρική συμμαχία «Μαζί» βρίσκεται σε αγωνιώδη αναζήτηση στηριγμάτων την ώρα που η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση του Ζαν-Λικ Μελανσόν και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν πανηγυρίζουν για την αύξηση την κοινοβουλευτικής τους δύναμης και προετοιμάζονται να δυναμιτίσουν το πολιτικό σύστημα.

Ο σχηματισμός κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας μοιάζει δύσκολος και ο πρόεδρος Μακρόν έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να μην μπορέσει να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που είχε εξαγγείλει.

«Θα σχηματίσουμε σύντομα πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση», υποσχέθηκε ο αρμόδιος υπουργός για τις σχέσεις με το Κοινοβούλιο, Ολιβιέ Βεράν, όμως ο βαθμός δυσκολίας αυτού του εγχειρήματος είναι μεγάλος. Οι δεξιοί Ρεπουμπλικανοί είναι διχασμένοι ως προς το ενδεχόμενο κοινοβουλευτικής συμμαχίας με την προεδρική παράταξη, ενώ τα άμεσα προβλήματα του προέδρου Μακρόν είναι πολλά, καθώς πρέπει να προβεί άμεσα σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Παράλληλα, η κυβέρνησή του θα κληθεί εντός των ημερών να αντιμετωπίσει πρόταση δυσπιστίας από την αριστερή συμμαχία Nupes υπό τον Ζαν-Λικ Μελανσόν. Βέβαια, η Nupes (Λαϊκή Ενωση), που θα υποβάλει την πρόταση στις 5 Ιουλίου, δεν διαθέτει αρκετές ψήφους για την έγκριση της πρότασης δυσπιστίας, ενώ θα έχει και τα δικά της εσωτερικά προβλήματα, καθώς τα κόμματα που την αποτελούν θέλουν αυτόνομη εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο – εκτός της «ομπρέλας» Μελανσόν.

 Τα σενάρια της επόμενης μέρας για την κυβέρνηση Μακρόν είναι τα εξής:

Κυβέρνηση συνεργασίας: Μονόδρομο θεωρούν πολιτικοί αναλυτές τη συνεργασία των φιλελευθέρων με τους κεντροδεξιούς «Ρεπουμπλικανούς». Οι απρόσμενες εξελίξεις όμως -η μεγάλη απόσταση της παράταξης «Μαζί» από την αυτοδυναμία- και το διογκούμενο αντισυστημικό κύμα έχουν διχάσει το κόμμα, με αποτέλεσμα πολλά στελέχη να αντιτίθενται στην κοινοβουλευτική συνεργασία, ή να ζητούν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα. Ο Κριστιάν Ζακόμπ, επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών, δήλωσε ότι το κόμμα του θα παραμείνει στην αντιπολίτευση. Αν τελικά επικρατήσει αυτή η άποψη, θα δυσκολέψει πολύ η κατάσταση για την παράταξη Μακρόν.

Κυβέρνηση μειοψηφίας: Οι κυβερνήσεις μειοψηφίας είναι σπάνιες στη Γαλλία. Ο Φρανσουά Μιτεράν σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας το 1988, όμως το κόμμα του υπολειπόταν μόνο 11 έδρες και όχι 44 έδρες έως την αυτοδυναμία. Αν τελικά καταλήξει σε αυτή τη λύση ο Μακρόν, ελλείψει συμμάχων, θα αναλώνεται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με τις άλλες δυνάμεις για συγκρότηση πλειοψηφιών κατά περίπτωση και τα μεγάλα μεταρρυθμιστικά του σχέδια για το συνταξιοδοτικό, τη φορολογία των επιχειρήσεων, τα μέτρα για την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των Γάλλων θα συναντούν συνεχώς τον «τοίχο» Μελανσόν-Λεπέν και άλλων αντίπαλων δυνάμεων.

Πρόωρες εκλογές: Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι όποια κυβέρνηση και να σχηματιστεί, θα είναι θνησιγενής και δεν θα κρατήσει πάνω από ένα χρόνο το πολύ. Ετσι, θεωρούν ότι ο πρόεδρος Μακρόν θα προχωρήσει έχοντας ήδη θέσει το στόχο της προκήρυξης εκλογών (καθώς έχει από το Σύνταγμα το δικαίωμα να διαλύει την Εθνοσυνέλευση). Μέχρι τότε, θα προχωρεί με διατάγματα στα κρίσιμα ζητήματα, ή θα θέτει ένα κάποιο νόμο σε δημοψήφισμα, στη βάση του άρθρου 11.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Οι 6 αιτίες της αποτυχίας

Οι λόγοι για την αποτυχία της προεδρικής συμμαχίας έστω και να προσεγγίσει την αυτοδυναμία συνοψίζονται ως εξής:
– Στην ελιτίστικη αντιμετώπιση του εκλογικού σώματος, από τις προεδρικές εκλογές ακόμη, όταν ξεκίνησε να συναντά τους ψηφοφόρους τις τελευταίες ημέρες της εκστρατείας.
-Στην αύξηση του κόστους ζωής και στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Η ενεργειακή κρίση επέτεινε τη δυσαρέσκεια.
-Στις περικοπές των επιδομάτων.
-Στην προώθηση της μεταρρύθμισης για το συνταξιοδοτικό, με αύξηση του ορίου από τα 62 στα 65 έτη.
– Στο αντισυστημικό ρεύμα που επανήλθε με τη ρητορική της ουτοπίας του Μελανσόν και την ακροδεξιά σκληρή πολιτική της Λεπέν. Αυτό φάνηκε και από τη μεγάλη υποχώρηση των παραδοσιακά ισχυρών αστικών κομμάτων – της Κεντροδεξιάς και των Σοσιαλιστών.
– Ο κακός υπολογισμός του προέδρου για την ισχύ των Κίτρινων Γιλέκων, που ενίσχυσαν αυτό το «κίνημα αντιμακρονισμού» και αντισυστημικότητας.