«Σου ‘λεγα δεν θα πάρεις ποτέ άδεια μπαμπά;»: Συγκλονίζει η κόρη του διευθυντή του ΕΦΚΑ που πέθανε στο γραφείο

«Από την αφωνία όλων κατάλαβα ότι δεν ήσουν πια εδώ» γράφει η κόρη του Κώστα Κούρκουλου, που είχε πάει για να δουλέψει Κυριακή – «Στην προσπάθειά του να κρατηθεί, ξήλωσε τον πυροσβεστήρα» περιγράφει συνάδελφός του

Τον δικό της συγκινητικό αποχαιρετισμό στον πατέρα της, που πέθανε στο γραφείο του ΕΦΚΑ Πατησίων, όπου είχε πάει για να δουλέψει Κυριακή, απηύθυνε η κόρη του Κώστα Κούρκουλου, Χριστίνα, που είναι σήμερα φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών.

«Μια στιγμή που μας είπες ότι θα πας να πάρεις παγωτά εκείνο το πρωινό της Κυριακής που πέρασε, μια στιγμή που μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι λιποθύμησες στο γραφείο στη δουλειά σου, μια στιγμή που φτάσαμε στο νοσοκομείο και από την αφωνία όλων κατάλαβα ότι δεν ήσουν πια εδώ» γράφει η νεαρή κοπέλα στην κλειστή ομάδα των εργαζομένων στο e-ΕΦΚΑ Free Zone στο Facebook, όπου δημοσίευσε φωτογραφίες δίπλα στον πατέρα της.

Η κοπέλα αγωνιούσε το τελευταίο διάστημα γιατί έβλεπε την ταλαιπωρία του πατέρα της στη δουλειά. «Του έλεγα δεν θα πάρεις ποτέ άδεια; δεν νοιάζεσαι και για μας αλλά και για σένα βρε μπαμπά, για τον εαυτό σου; και μου έλεγες “Δεν μπορώ πνίγομαι μωρό μου, δεν ξέρεις τι περνάω στη δουλειά, αλλά θα βρω μια μέρα να κάνουμε μια μονοήμερη σίγουρα…μια μέρα, κάποια μέρα, αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ φέτος μπαμπά» γράφει. «Δεν προλάβαμε μπαμπά μου», καταλήγει στην ανάρτησή της.

Ο Κώστας Κούρκουλος εργαζόταν στον χώρο των ασφαλιστικών ταμείων για πάνω από 30 χρόνια και μάλιστα σε διοικητικές θέσεις. Είχε ξεκινήσει από το Ταμείο Νομικών, ενώ θήτευσε και στο Περιφερειακό Υποκατάστημα Συντάξεων της οδού Νικηφόρου. Στο υποκατάστημα των Πατησίων εργαζόταν τον τελευταίο χρόνο. Στο Ταμείο Νομικών είχε γνωριστεί και με την σύζυγο, η οποία εργαζόταν ως υπάλληλος κι εκείνη στο ίδιο ταμείο. Μαζί απέκτησαν μια κόρη την Χριστίνα, που τον αποχαιρέτισε συγκινητικά, δημοσιεύοντας και φωτογραφίες του πατέρα της.

Το κορίτσι μεταξύ άλλων γράφει:

«Μπαμπά, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω μπαμπά, μια στιγμή που μας είπες ότι θα πας να πάρεις παγωτά εκείνο το πρωινό της Κυριακής που πέρασε, μια στιγμή που μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι λιποθύμησες στο γραφείο στη δουλειά σου, μια στιγμή που φτάσαμε στο νοσοκομείο και από την αφωνία όλων κατάλαβα ότι δεν ήσουν πια εδώ…, όλα μια στιγμή μπαμπά μου. Το τελευταίο διάστημα το ήξερα ήσουν πολύ ταλαιπωρημένος μπαμπά μου και σου έλεγα δεν θα πάρεις ποτέ άδεια; δεν νοιάζεσαι και για μας αλλά και για σένα βρε μπαμπά, για τον εαυτό σου; και μου έλεγες “Δεν μπορώ πνίγομαι μωρό μου, δεν ξέρεις τι περνάω στη δουλειά, αλλά θα βρω μια μέρα να κάνουμε μια μονοήμερη σίγουρα…μια μέρα, κάποια μέρα, αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ φέτος μπαμπά, δεν πρόλαβες να δεις τη θάλασσα φέτος που τόσο αγαπούσες. Αυτή τη χρονιά η αλήθεια είναι για πρώτη φορά δεν συζητήσαμε ποτέ για κάποιο συγκεκριμένο μέρος που θα πηγαίναμε έτσι για ένα 3ημερο διακοπές ή έστω αυτή την μονοήμερη. Δεν προλάβαμε μπαμπά μου».