Συνεντεύξεις: Πόλλυ Μιχαηλίδου| Το υποσυνείδητο ως πηγή δημιουργίας

Ο αγαπημένος φωτογράφος, Χρήστος Λαρισσαίος σε μια ακόμα υπέροχη συνέντευξη του, προχωρά αυτή την φορά στα άδυτα του υποσυνείδητου, μέσω της Πόλλυς Μιχαηλίδου!

Ας απολαύσουμε την συνέντευξη!

Αγαπητοί αναγνώστες στο σημερινό μας άρθρο θα γνωρίσουμε μια φωτογράφο με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη!

Ειδικότητά της είναι το πορτραίτο και η καλλιτεχνική φωτογραφία. Το όνομά της είναι Πόλλυ Μιχαηλίδου και δηλώνει ερωμένη της τέχνης που εκπροσωπεί.

Είναι από τις φωτογράφους που θαυμάζω και παρακολουθώ τη δουλεία της χρόνια. Μπορώ να πω με σιγουριά πως με τις φωτογραφίες σε ταξιδεύει σε παραμυθένια μονοπάτια της φαντασίας και συνάμα περνάει ωραία μηνύματα που είναι χρήσιμα ώστε να αλλάξουμε τη στάση ζωής μας απέναντι σε διάφορες καταστάσεις που βιώνουμε.

Πήρα λοιπόν την απόφαση να της ζητήσω να κάνουμε αυτή τη συζήτηση για να τη γνωρίσω καλύτερα και να δώ στοιχεία του χαρακτήρα της αλλά και τις σκέψεις της γύρω από τις δημοσιευμένες δουλειές της.

Η Πόλλυ δέχτηκε με χαρά και η συζήτηση ξεκίνησε με πρώτη μου ερώτηση πως μπήκε η τέχνη της φωτογραφίας στη ζωή της.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Από πάντα με συγκινούσε η τέχνη, είτε είχε να κάνει με ότι έβλεπα, άκουγα ή διάβαζα. Μου άρεσε να γράφω και να ζωγραφίζω, ποτέ όμως δεν ασχολήθηκα με πάθος και σοβαρότητα, πάντα το μετέθετα στο απώτερο μέλλον. Όμως οι εικόνες που ήθελα να κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, έψαχναν τον δρόμο για να πάρουν σάρκα και οστά. Διοχέτευσα αρχικά την ανάγκη μου για έκφραση στο σχέδιο μόδας, σύντομα όμως αναγνώρισα ότι η εμπορευματοποίηση δεν συνάδει ούτε με τις αντιλήψεις μου, ούτε με την αισθητική μου. Όταν έπεσε στα χέρια μου τυχαία η φημισμένη σειρά της TIME-LIFE για την φωτογραφία, τελειώνοντας την ανάγνωση μετά από αρκετές βδομάδες, ήξερα πως αυτή ήταν η διέξοδος που αναζητούσα. Γράφτηκα σε σχολή φωτογραφίας, και ξεκίνησα την εξερεύνηση μου στον κόσμο των εικόνων.»

Θεωρώ πως είχες ήδη μέσα σου το μικρόβιο της φωτογραφίας οπότε θα έβγαινε αργά ή γρήγορα. Ξεκινώντας τη σχολή και την επαφή σου με το αντικείμενο, ποιος τομέας της σου κέντρισε το ενδιαφέρον και τί αυτό που σε ώθησε να στραφείς σε αυτό;

«Αγαπώ ιδιαίτερα το enviromentalportrait. Συνηθίζω να τοποθετώ το θέμα μου σε χώρο, χρόνο και αντικείμενα που αντικατοπτρίζουν σκέψεις, αισθήσεις, συναισθήματα. Άλλοτε πάλι να γίνεται ο άνθρωπος φορέας όσων μπορεί να δημιουργήσει η επαφή με ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Κάθε προσωπικότητα που συναντώ, γεννάει πρώτα στο μυαλό μου μια ολοκληρωμένη εικόνα, μια ιστορία. Κατόπιν, την σκηνοθετώ στην πραγματικότητα.»

Το να τοποθετήσεις ένα πορτραίτο στο χώρο και μάλιστα να βγάλεις από μέσα του οτιδήποτε έχεις φανταστεί ότι μπορεί να σου δώσει είναι αρκετά δύσκολο! Παρ’όλα αυτά το καταφέρνεις με απόλυτη επιτυχία. Έχεις αγαπήσει κάποιο συγκεκριμένο έργο σου; αν ναι ποιο είναι αυτό και γιατί το αγάπησες;

«Δεν νομίζω πως θα μπορέσει να υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο . Όταν καταφέρνω να επικοινωνήσω μια συγκινησιακή κατάσταση με μια εικόνα, είναι μαγική στιγμή , το νιώθω καθώς συμβαίνει, δεν χρειάζεται καν να περιμένω να το διαπιστώσω αργότερα, στο κομμάτι του editing. Κάθε φορά που τελειώνει ένα concept, γίνεται το αγαπημένο μου.»

Άρα κάθε έργο σου μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης για το επόμενο ή υπάρχει κάτι συγκεκριμένο όπως πρόσωπα ή καταστάσεις από τα οποία αντλείς έμπνευση;

«Υπάρχουν μικρές στιγμές στην ζωή μας που βιώνοντας τες νιώθουμε τεράστια συναισθηματική φόρτιση, που συνεχίζουμε να τις φέρουμε στο υποσυνείδητο μας, μας συντροφεύουν, επιδρούν στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, και επηρεάζουν τις στάση μας απέναντι στα πράγματα. Πίσω από κάθε προσωπικότητα, υπάρχει ένας μικρός κόσμος που συνέβαλε να χτιστεί. Και πιστεύω πως ο καθένας διαφυλάσσει μέσα του αυτόν τον κόσμο αγνό, γιατί γνωρίζει πως είναι το πολυτιμότερο asset της ύπαρξης του. Μια βουτιά σ΄αυτόν τον κόσμο λοιπόν, και τις στιγμές που τον τροφοδοτούν επιχειρώ να κάνω, κινούμενη αρκετές φορές στα όρια του ρεαλισμού, όπως ακριβώς είναι και ο κρυφός, ιδιωτικός μας κόσμος.»

Είναι σημαντικό αυτό που είπες, ένας καλλιτέχνης συνήθως δημιουργεί μέσα από έντονες και δύσκολες στιγμές της ζωής του και αναγεννιέται μέσα από τις ¨στάχτες¨ του. Σύμφωνα με εσένα τί χρειάζεται κάποιος,-α που θέλει να ασχοληθεί με τη φωτογραφία; Θεωρείς εφικτό στη Ελλάδα του σήμερα κάποιος να γίνει επαγγελματίας φωτογράφος κάνοντας μάλιστα και καριέρα;

«Έχοντας ασχοληθεί με την φωτογραφία επαγγελματικά μια δεκαετία, κατέληξα πως με ικανοποιεί περισσότερο το ερασιτεχνικό της κομμάτι. Ο επαγγελματικός , είναι ένας αφάνταστα δύσκολος δρόμος για τους ανυποψίαστους. Χρειάζεται βαθιά γνώση, συνέπεια και εξειδίκευση. Όλοι, δεν μπορούν να τα κάνουν όλα. Πριν αποφασίσει κάποιος να περάσει στον επαγγελματικό τομέα, θα πρέπει να αναρωτηθεί αν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα. Αν είναι έτοιμος να ξεχάσει Σαββατοκύριακα , γιορτές, ωράρια. Είναι εκπληκτικό επάγγελμα, αλλά είναι και σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Σκεπάσει όλη σου την ζωή, εισχωρεί στις προσωπικές και κοινωνικές σου σχέσεις, κυριαρχεί στις προτεραιότητες σου. Είναι μια δουλειά που κανένα πτυχίο δεν προλαβαίνει να σε καλύψει σε γνώση, και που διαρκώς εξελίσσεται. Αν δεν δουλέψεις σκληρά για να εξελιχθείς μαζί της, φτάνεις σε τέλμα. Θαυμάζω απεριόριστα όσους κατάφεραν να συμφιλιώσουν τον επαγγελματισμό και την προσωπική έκφραση, κάνοντας αναγνωρίσιμη την καλλιτεχνική τους υπογραφή αναγνωρίσιμη.»

Το τίμημα είναι πράγματι βαρύ,τι θα συμβούλευες τους νέους,-εες φωτογράφους;

« Αυτό που μπορώ να πω ότι γνωρίζω με σιγουριά για την φωτογραφία, είναι πως όσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο διαπιστώνω, μέρα με την μέρα, τα πόσα λίγα ξέρω . Να μην σταματήσουν ποτέ να μαθαίνουν θα έλεγα, να εξερευνούν και να εξασκούνται. Να αφιερώνουν χρόνο για να μελετούν άλλους φωτογράφους, και να σέβονται όλα όσα βλέπουν, ακόμη και αν διαφωνούν ή τους ξενίζουν. Η φωτογραφία δεν είναι τσιφλίκι κανενός ρεύματος, και όρια στην έκφραση δεν υπάρχουν. Και υπάρχουν φωτογραφίες που επικοινωνούν, και άλλες πάλι που αποτυγχάνουν. Ακόμη και στην δεύτερη περίπτωση, αν αφορούν έστω σε έναν και μόνο άνθρωπο ,τότε δεν μπορεί να είναι λάθος.»

Νομίζω τα είπες όλα, είναι σημαντικό κανείς ναεξελίσσεται και να μελετά συνεχώς. Σύμφωνα με την μέχρι τώρα καριέρα σου νιώθεις ολοκληρωμένη ή υπάρχει κάποιος άλλος στόχος που έχεις θέσει για τα επόμενα χρόνια;

«Νιώθω πως μόλις έχω ξεκινήσει, άλλα έτσι νιώθω κάθε φορά που ένα καινούριο project γεννιέται στο μυαλό μου. Και είναι πολλά αυτά που περιμένουν να υλοποιηθούν. Κάπου στο βάθος βλέπω ίσως και τον πειραματισμό με κινούμενη εικόνα. Δεν υπάρχουν σύνορα, έχω καταλάβει πως όσο περισσότερο εξωτερικεύεσαι εκφραστικά, τόσο παραπάνω κερδίζεις την εσωτερική σου γαλήνη.»

Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος βιώνει άσχημες καταστάσεις και σίγουρα ο πόλεμος δείχνει τα ‘δόντια’ του απέναντι στους ελεύθερους ανθρώπους. Βλέπουμε όμως πως μέσα από την τέχνη δημιουργείται ελπίδα και πως η τέχνη σε όλες τις μορφές της ενεργοποιεί τις συνειδήσεις και μπορεί να ζεστάνει τις καρδιές των ανθρώπων. Το έζησα αυτό όπως και το κοινό σου υποθέτω, μέσα από τις πρόσφατες φωτογραφίες σου.

Περνάς σημαντικά μηνύματα ,όπως η ανάγκη μας για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και της ειρήνης. Θα ήθελα να μάθω τις σκέψεις επάνω σε αυτό σου το project. Είναι εμφανές τι σε ενέπνευσε αλλά θέλω να μου το περιγράψεις με το δικό σου τρόπο.

«Κι όμως αυτή την ανάγκη δεν την δημιούργησε ο πόλεμος αυτός κάθε αυτός ,αλλά η διαπίστωση πώς από την πρώτη μέρα της εισβολής, είδα αμέτρητους ανθρώπους να σπεύδουν να πάρουν θέση με οπαδική λογική από την μία η την άλλη πλευρά . Λες και το να νοιάζεσαι για τους ουκρανούς πολίτες, αυτόματα σημαίνει πως αγνοείς τους Σύριους τους κύπριους, τους άστεγους της χώρας μας η οποιαδήποτε άλλη αδύναμη κοινωνική ομάδα. Και πως η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, και η συμπόνια, έχουν όρια και συγκεκριμένο μέγεθος, σαν μια πίτα που την μοιράζεις στους οικείους σου, και άρα δεν περισσεύει για τους άλλους. Και η αλήθεια είναι πώς πολλοί ένιωσαν ταύτιση με αυτόν τον λαό όχι εξαιτίας της γεωγραφικής και ιστορικής σχέσης του με τη δική μας χώρα αλλά ακριβώς επειδή είναι η απόδειξη , ότι ο πόλεμος , ο θάνατος και η καταστροφή , δεν είναι μία υπόθεση που αφορά σκληροπυρηνικούς φονταμενταλιστές κάποιας γωνίας στην άκρη του χάρτη, και άρα αυτό που ζουν είναι συνέπεια της θρησκευτικής ή πολιτιστικής τους ταυτότητας, αλλά στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας μπορεί να αφορά εύκολα τις ζωές των ήπιων, και προοδευτικών ανθρώπων του δυτικού κόσμου.

Και τα παιδιά που αυτή την ώρα ψάχνουν μία οδό που θα τα οδηγήσει στην ασφάλεια, μη γνωρίζοντας αν θα ξαναδούν τους γονείς τους φίλους η σπίτια τους μπορεί αύριο να είναι τα δικά μας παιδιά. Όπως δικά μας μπορεί να είναι αύριο και τα εικοσάχρονα παιδιά που έχουν κληθεί να αφανίσουν ζωές σε μία ξένη χώρα χωρίς καν να γνωρίζουν για ποιό λόγο πρέπει να προσφέρουν την δική του ζωή στον βωμό των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. »

Πόλλυ μου σε ευχαριστώ για την όμορφη και εποικοδομητική κουβέντα που είχαμε. Ομολογώ πως έμαθα πολύ όμορφα πράγματα και διδάχθηκα μέσα από τις φωτογραφίες σου. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος των συνεντεύξεων! Σου εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσεις να μας δημιουργείς και στο μέλλον ,αυτές τις όμορφες εικόνες μέσα από τις φωτογραφίες σου.

Η συνέντευξη με την Πόλλυ έφτασε στο τέλος της αφήνοντάς μας πολύ όμορφα μηνύματα και εικόνες. Είναι πολύ σημαντική η τέχνη για τους ανθρώπους και η Πόλλυ σήμερα το επισφράγισε.

Να είστε όλοι καλά και μην ξεχνάτε να παρεμένετε συντονισμένοι ,εδώ στον planetwebradio.gr!