Πετώντας ψηλά: Μια φωτογραφία ενός Σύριου πατέρα οδήγησε την οικογένειά του σε μια νέα ζωή

Μια τρυφερή στιγμή που καταγράφηκε από τον φωτογράφο Mehmet Aslan κινητοποίησε τις ιταλικές οργανώσεις που έσπευσαν να βοηθήσουν τον Munzir al-Nazzal και τον γιο του.

Τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ εργαζόταν στα τουρκοσυριακά σύνορα, ο φωτορεπόρτερ Mehmet Aslan εντόπισε έναν Σύριο, τον Munzir al-Nazzal, που έπαιζε με τον γιο του.

Ο άτυχος άντρας είχε χάσει το ένα του πόδι σε βομβιστική επίθεση, ενώ ο 5χρονος γιος του, ο Mustafa, είχε γεννηθεί χωρίς άκρα. Το φωτογραφικό καρέ απεικονίζει μια στιγμή της καθημερινότητας τους. Ο πατέρας, στηριζόμενος σε ένα δεκανίκι, σηκώνει το χαμογελαστό παιδί του στον αέρα.

Ο Aslan έδωσε τίτλο στη φωτογραφία του «Hardship of Life» και η εικόνα του αμέσως ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο, ενώ ανακηρύχθηκε και «Φωτογραφία της χρονιάς» στα διεθνή βραβεία της Σιένα. Οι διοργανωτές του φεστιβάλ και η καθολική εκκλησία αποφάσισαν να αναλάβουν δράση και να βοηθήσουν τη μικρή αυτή οικογένεια, που την ίδια στιγμή βρισκόταν σε έναν καταυλισμό προσφύγων στην Τουρκία.

Ο Munzir λέει ότι δεν έδωσε καμία σημασία, όταν ο Aslan τράβηξε τη βραβευμένη φωτογραφία που τους άλλαξε τη ζωή: Έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα, παίζοντας με τον Mustafa». Ο 33χρονος άντρας εξηγεί ότι ο γιος του λατρεύει να τον σηκώνει στον αέρα γιατί του δίνει την αίσθηση ότι πετάει, -μια αίσθηση σωματικής ελευθερίας για ένα παιδί που γεννήθηκε χωρίς άκρα. Πλέον οι δυο τους παίζουν περιτριγυρισμένοι από τους πανέμορφους λόφους της Τοσκάνης, που έχουν πάρει τη θέση των σάπιων, γκρίζων κτιρίων των τουρκοσυριακών συνόρων.

Ο 33χρόνος Munzir έχασε το δεξί του πόδι το 2014, όταν περπατούσε σε ένα παζάρι στο οποίο έπεσε βόμβα. Η σύζυγός του, η Zeynep κινδύνεψε να χάσει τη ζωή της 3 χρόνια αργότερα, ενώ ήταν έγκυος στον Μουσταφά, καθώς υπήρξε θύμα μιας επίθεση με τοξικό αέριο, η οποία κόστισε τη ζωή 89 ανθρώπων. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε τότε στη Zeynep επηρέασε το έμβρυο και έτσι ο Μουσταφά γεννήθηκε χωρίς άκρα. «Επί 11 χρόνια, ο πρόεδρος της Συρίας διεξάγει πόλεμο εναντίον του λαού του», δηλώνει η Zeynep στον Guardian. «Λόγω του πολέμου, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν χάσει τα πόδια και τα χέρια τους, όπως ο σύζυγός μου. Και στην πόλη μου, Khan Sheikhun, υπήρχαν τέσσερις έγκυες γυναίκες, θύματα της επίθεσης με αέριο, των οποίων τα παιδιά γεννήθηκαν με την ίδια δυσπλασία με τον Mustafa».

Ο γιος του ζευγαριού χρειάζεται ειδικά προσθετικά μέλη, τα οποία δεν ήταν διαθέσιμα στην Τουρκία. Ιταλοί παιδίατροι, ειδικοί και χειρουργοί έχουν επισκεφθεί την οικογένεια από τότε που έφτασαν στην χώρα τους και προσπαθούν να βρουν το πώς θα δώσουν πίσω στον Μουσταφά τη ζωή και την παιδική ηλικία, που του στέρησε ο πόλεμος. Οι τρεις τους έχουν εγκατασταθεί σε ένα μικρό χωριό κοντά στη Σιένα, καθώς οι ιταλικές αρχές σε συνεργασία με την καθολική εκκλησία και την υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, τους έχουν εξασφαλίσει τόσο τη στέγαση, όσο και το φαγητό τους.

Η Καθολική εκκλησία ήταν σε θέση να διαπραγματευτεί τη διέλευση του Mustafa και της οικογένειάς του από την Τουρκία, χάρη σε έναν «ανθρωπιστικό διάδρομο», ο οποίος επιτρέπει τη νόμιμη διέλευση μεταξύ των χωρών. Πρόκειται για ένα από τα πιο αποτελεσματικά μοντέλα για όσους αιτούνται άσυλο, καθώς διασφαλίζει την ασφαλή μετακίνησή τους, δυστυχώς όμως σπάνια χρησιμοποιείται από τις ευρωπαϊκές χώρες. Τα τελευταία έξι χρόνια, καθολικοί σύλλογοι και φιλανθρωπικές οργανώσεις έχουν φέρει στην Ιταλία περισσότερους από 4.300 πρόσφυγες από όλο τον κόσμο.

«Ελπίζω ότι η ιστορία του Mustafa και η νέα του ζωή στην Ιταλία να χρησιμεύσουν ως προάγγελος για την ευαισθητοποίηση σε όλη την Ευρώπη. Ο “ανθρωπιστικός διάδρομος” μετακινήσεων είναι ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος που επιτραπεί σε αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν στην Ευρώπη» λέει ο καρδινάλιος της Σιένα Augusto Paolo Lojudice, ο οποίος, μαζί με τον ιδρυτή των βραβείων φωτογραφίας της Σιένα, Luca Venturi, διεξήγαγαν τις διαπραγματεύσεις για να έρθει η οικογένεια στην Ιταλία. «Οι “ανθρωπιστικοί διάδρομοι” απαιτούν τον διάλογο μεταξύ δύο χωρών και δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Όπου δεν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση, όπως στη Λιβύη, είναι δύσκολο να τον προτείνουμε».

Και κλείνει, λέγοντας πως η ιστορία του Mustafa και του Munzir, που δεν θα ήταν εδώ χωρίς αυτή την φωτογραφία και την προσοχή του Τύπου, υπενθυμίζει σε όλους μας ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η ολοκληρωτική καταστροφή κάθε ζωής.

*Με πληροφορίες από τον Guardian