Σέρχιο Αραούχο vs Γιώργος Τζαβέλλας: Γιατί είμαστε όλοι με τον Αργεντίνο

Η χθεσινή ημέρα ήταν πολύ ιδιαίτερη και συνάμα στενάχωρη για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς προσπαθούσε να συνέλθει από το χαστούκι της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη, ο οποίος έπεσε νεκρός από το μαχαίρι και τα χτυπήματα (απ)ανθρώπων που του επιτέθηκαν γιατί υποστήριζε άλλη ομάδα.

Το πανελλήνιο συγκλονίστηκε από τον θάνατο του Άλκη, ο οποίος ήταν απλώς τραγικά άτυχος σε σχέση με εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες άλλους νέους ή μεγαλύτερους, στους οποίους απευθύνθηκε η ερώτηση-παγίδα: “Τι ομάδα είσαι;”. Και βέβαια, απάντησε ειλικρινώς γιατί βρισκόταν στη γειτονιά του, στη γειτονιά των φιλάθλων του Άρη, στη γειτονιά του γηπέδου της ομάδας του και πίστευε πως τίποτα δεν θα είχε να φοβηθεί…

Μέσα σε αυτή τη φορτισμένη ατμόσφαιρα και το γενικότερο κλίμα εσωστρέφειας και αναζήτησης ευθυνών, οι ποδοσφαιριστές κλήθηκαν να μπουν στους αγωνιστικούς χώρους για να διεκδικήσουν τη νίκη, στην εμβόλιμη αγωνιστική της Super League. Η ενός λεπτού σιγή που κρατήθηκε σε όλα τα σχεδόν ή εντελώς άδεια (λόγων των μέτρων για την πανδημία) γήπεδα, σε συνδυασμό με τις αποκλειστικά ασπρόμαυρες φωτογραφίες που δημοσίευαν τα πρακτορεία, σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο του Άλκη, προϊδέαζαν για μια διαφορετική αγωνιστική, όπου τα χρώματα των ομάδων θα εξαφανίζονταν, οι έχθρες θα ξεχνιόντουσαν, το ευ αγωνίζεσθαι θα κυριαρχούσε και όλα θα θύμιζαν τις ρομαντικές εποχές του ποδοσφαίρου.

Αυτή η αίσθηση έγινε σιγουριά όταν στο προτελευταίο ματς της αγωνιστικής, ανάμεσα στον Άρη, την ομάδα του Άλκη, και την ΑΕΚ, ο Λούμορ σκόραρε για τους γηπεδούχους και χωρίς να πανηγυρίσει, ύψωσε μια φανέλα του Άρη με το όνομα του Άλκη στην πλάτη και τον αριθμό 19, όσα και τα χρόνια που έζησε μέχρι να συναντηθούν οι δρόμοι του με τους δολοφόνους του, σε ένα στενό της ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Ο Σέρχιο Αραούχο και ο Γιώργος Τζαβέλλας

Προς το τέλος του παιχνιδιού, η ΑΕΚ καταφέρνει να ισοφαρίσει με ένα εκπληκτικής ομορφιάς γκολ από τον καλύτερό της παίκτη, τον Αργεντινό Σέρχιο Αραούχο. Μόλις ο “Τσίνο” προσγειώθηκε μετά το εναέριο “ψαλιδάκι” που εμπνεύστηκε και υλοποίησε για να σκοράρει, ακολουθώντας το παράδειγμα του συναδέλφου του, δεν πανηγύρισε, παρά μόνο στράφηκε στην πρώτη κάμερα που βρήκε μπροστά του.

Κοιτώντας στα μάτια τους τηλεθεατές, σχημάτισε με τα δάχτυλά του το γράμμα Α, το αρχικό του ονόματος του Άλκη, μοιράζοντας απλόχερα συγκίνηση σε όλους τους φιλάθλους, ανεξαρτήτως οπαδικής προέλευσης. Όλα έδειχναν ιδανικά για ένα βράδυ που έκλαψε το ποδόσφαιρο, αλλά κάποια φωτεινά δείγματα έδιναν την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Την ώρα που ο Αραούχο αφιέρωνε το γκολ στον νεκρό Άλκη, πίσω του ο συμπαίκτης του, Γιώργος Τζαβέλλας, επιδιδόταν σε έναν οχετό βρισιών και προσβολών με αποδέκτες τους παρευρισκόμενους και μη οπαδούς του Άρη. “Γ… τις μάνες σας σκουλήκια”, ακούγεται να φωνάζει, με τις ιαχές του να περνούν μέσα από τα μικρόφωνα δίπλα στις κάμερες, αμαυρώνοντας την άψογη στάση του Σέρχιο Αραούχο και προκαλώντας αναγούλα σε όσους τον άκουγαν ή τον άκουσαν μετά…

Για να είμαστε δίκαιοι, η απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του Γιώργου Τζαβέλλα ήταν μια απάντηση-εκδίκηση στις ύβρεις και τις κατάρες που άκουγε ο ίδιος σε όλο το ματς από τους οπαδούς του Άρη που βρίσκοντας στις εξέδρες του “Κλεάνθης Βικελίδης”. Ναι, ήταν οι ίδιοι που λίγο πριν έκλαιγαν για τον χαμό ενός παιδιού και λίγο μετά συμμετείχαν σε μια συγκινητική τελετή στο σημείο όπου έπεσε νεκρός ο 19χρονος. Κάτι που δεν δικαιολογεί τον Τζαβέλλα και τον κάθε Τζαβέλλα, αλλά που σίγουρα αποτελεί υποκρισία και χλεύη στη μνήμη του Άλκη, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το σημείο όπου έχασε τη ζωή του.

Οι δύο παίκτες ενήργησαν σχεδόν ταυτόχρονα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, εκπροσωπώντας άθελά τους, αλλά όχι εν αγνοία τους, δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μία, ο Αργεντινός Αραούχο, με ενσυναίσθηση, αρχές και ηθική, έδειχνε με τα δάχτυλά του τον χαμένο δρόμο προς τον ρομαντισμό και την αγνή αγάπη για το ποδόσφαιρο. Και από την άλλη, ο Έλληνας Τζαβέλλας, αδιαφόρησε για τη ζωή που χάθηκε άδικα και συνέχισε να συμπεριφέρεται και να προκαλεί με λόγια και πράξεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όπως ακριβώς τον έχει συνηθίσει το ελληνικό ποδοσφαιρόφιλο κοινό. Σαν να είναι μια οποιαδήποτε μέρα, σαν να μη συνέβη τίποτα, σαν να μην τον νοιάζει ότι πρέπει κι αυτός να αλλάξει δρόμο κι όχι μόνο όσοι φορούν τις φανέλες των ομάδων εκτός αγωνιστικών χώρων…

Η συγγνώμη που ζήτησε την επόμενη ημέρα μπορεί να γίνεται αποδεκτή, μπορεί να είναι ειλικρινής (αυτό θα εξαρτηθεί από τις επόμενες φορές που θα κληθεί να μην είναι ο γνωστός Τζαβέλλας), όμως δεν αλλάζει την επιλογή που πρέπει να κάνει ο αγνός φίλαθλος. Και ως τέτοιοι, εμείς επιλέγουμε να είμαστε και θα είμαστε πάντα με τους “Αραούχο” αυτού του κόσμου και όχι με τους “Τζαβέλλες”.